DOĞRULARI DOSDOĞRU YAZAN BU YAZARIMIZA TEŞEKKÜR EDİYORUZ VE

DEVİR HAKİKAT DEVRİ TARİKAT DEĞİL DİYENLERE:

DEVİR TARİKAT DEVRİDİR...DİYORUZ

tarikatın temeli şanlı peygamberimiz.sav..tarafından atılmıştır..kıyamet sabahına kadar devam edecektir...tarikatın her şeye faydası var..hiç engeli yok..her devir tarikat devridir...tarikatı küçümseyeni mühimsemeyeni bizde küçümseriz mühimsemeyiz...ne mutlu imam-ı rabbani evlatlarına..

İBLİS'İN İSLAM'A TUZAĞI: "TASAVVUF FELSEFESİ"
''Tasavvuf'' kavramı ve istilahi anlamının İslam'da yeri yoktur. Ne Kur'an'da ne Sünnet'te yeri; dayanağı olmayan; sonradan İslam'a sokulmuş ''bidat'' bir kavramdır. '
• 'Tasavvuf''tan, H. 200 senesinden sonra bahsedilmeye başlanmıştır. Kısacası ''Tasavvuf'', İslamiyet'in doğuşundan yüzlerce sene sonra İslami ve İslami olmayan kaynakların etkisiyle ortaya çıkmış ve sürekli ''felsefi etkiler''le gelişip bir ''marka sistem''e dönüşmüştür. H. 300'de ise ''Tasavvuf'', ''vahdeti vücut'' şeytani aşısıyla yeni bir boyut kazanmıştır.
Sahabe zamanında ne tasavvuf ne de mutasavvıf diye tanımlanan bir düşünce-topluluk yoktu. İbadet bakımından Tabiin ve atba at-Tabi'in arasında bir farklılık da söz konusu değildi. Bazı müsteşriklerin sandığı gibi bir ''zühd hareketi'' de mevcut değildi. Hatta ''zühd'' kavramı da Kur'an'da yer almamıştır. Ancak YUSUF(12/20)'de; Yusuf'u kuyudan çıkarıp satın alanların "isteksizliği"ni belirtmek için sadece bir yerde ''zahidin'' kelimesi geçmektedir.
Kur'an'da oldukça sık tekrarlanan kavram, ''takva''(Allah'tan sakınma) kavramıdır. ''Vekaa''(sakınma-korunma) kökü, türevleriyle birlikte Kur'an'da 258 kere geçmektedir. Elbette ''takva''; Allah'tan ''korkup-sakınmak'' ve ''Allah'ı zikretmek'', her müminin temel görevi ve vasfıdır.
Bu anlamda, Müslümanlar arasında; Allah indinde bir derecelenme olması da tabiidir. Ancak Peygamberimiz (s.a.v.), kendi zamanında; "takva" gayretinde az da olsa aşırıya kaçanları uyarmıştır. Ebu Zerr, Ebu Derda ve Huzeyfe bunlardan birkaçıdır. Ancak elbette; ''sahabe'', ''tabiin'' ve ''atba at-tabi'in''den, "takva yolu"nu tutan birçok mümin toplulukların bulunması gayet tabii bir durumdur.
H. 200 yılına kadar, bu ''takva-zühd'' gayretleri içinde olanlar, hiçbir zaman "tasavvuf"la bağlantılı "mutasavvıf" kavramını kullanmamışlardır. Bu nitelendirme ve İslam'ın dışına kayma; H. 200'den sonra ortaya çıkmıştır. Bu yüzyıldan itibaren mutasavvıfların sayısı artmış ve "tasavvuf" giderek "İslam dışı bir öğreti" haline gelmeye başlamıştır.
Her ne kadar "sufi" kavramının orijini karanlık ise de, sufi kelimesinin yaklaşık H. 2. asrın sonlarında; "zühd"ün "tasavvuf"a dönüşmesi esnasında yaygınlık kazandığı anlaşılmaktadır. Bu "kavram"ın, Peygamberimiz (s.a.v.) zamanında var olduğuna işaret eden zayıf rivayetlerin hiçbir değeri yoktur. Kendilerini, Peygamber'in gerçek ruhi varisleri olarak gösteren 3. ve 4. asır sufileri, iddialarını desteklemek için bir takım dayanaksız deliller ileri sürmüşlerdir. Ancak şu da bir gerçektir ki; ilk "sufizm"de, "tasavvufi unsurlar" daha azdı ve zühd eğilimleri güçlüydü. Peygamber'e yaklaştıkça, mistik anlam taşımayan ibadet ve zühd gayretleri ön plana çıkmaktaydı. H. 2. asra gelmeden önce sufi diye nitelendirilenler; genellikle Kur'an'a uygun hareket etmekteydiler. Onlar, Allah'ı seviyorlardı ve ondan sakınmayı esas alıyorlardı.
H. 3. asırda sufilik, "tasavvufi" bir boyut kazanmıştır ve o zamana kadar arka planda kalan "felsefi-vahdeti vücut"cu eğilimler, belirleyici olmuştur. Ancak sufiliğin, zühd-takva aşamasından, "vahdeti vücut felsefesi"ne kayışta "dış tesirler"in önemi ortadadır. Bu "felsefi tesirler"in kaynaklarından en önemli birkaçı; Hıristiyanlık, Yeni-Platonculuk ve Budizm'dir.
Tasavvufun esaslarını vazeden Zu'n-Nun el-Mısri(H. 245), bu asırda faaliyet göstermiştir. Böylece müritleri olan şeyhler zuhur etmiş, birtakım tasavvufi kaideler ve adetler türemiştir. Şeyhlerine kayıtsız şartsız bağlanan müritler, bu usulleri, onlardan öğrenmeye başlamışlardır.
• Böylece İslam'a, "İblis öğretisi"nin sokulması için adeta "kanal" açılmıştır. Ebu Yezid al-Bestami(H. 261), "üstadı olmayanın üstadı şeytandır" derken; Zu'n-Nun el Mısri, "şeyhe itaat, Allah'a itaatten daha iyidir" diyebilecek kadar ileri gitmiştir.
Özellikle müsteşriklerin bu konuya çok hevesli olduğunu biliyoruz. Özetle "tasavvuf felsefesi" yoluyla, İslam'ın yedeğe alınarak; çağdaş "New Age felsefesi"yle nasıl uyumlu hale getirildiğini; ''İblis'in Kadim Planı'' içinde ''Deccal Dünyası"na hizmet ettirilmek istendiğini ortaya koyacağız.
Tasavvuf felsefesinin temel yanılgısı; İblis'in ve adamlarının şeytanca etkileriyle oluşan yanılgı; "Allah'ın zati varlığı, sıfatları ve yarattığı alemlerle olan ilişkisi" noktasında toplanmaktadır.
Bu "yaratma ve varlık meselesi", dinin en temel meselesidir. Burada üç önemli yanıltıcı-saptırıcı "tesir kaynağı" söz konusudur. Yazımızın ilerleyen bölümlerinde bunlar üzerinde durulacaktır. Ancak çok kısa bir şekilde bu tesirleri, üç kategoride toplayabiliriz:
• Birincisi ve en masumu; "bilgi eksikliği"dir.
"Gerçek bilim", "Akıl"dan sonra Allah'ın yüceliğini ve kim olduğunu kavramanın en temel vasıtasıdır. Bugünün "evren-madde bilimi"ne, mutasavvıflar sahip olsalardı, bu derece azim hatalar yapmazlardı herhalde.
• İkincisi, İslam öncesi bozulmuş "din felsefeleri";
• Üçüncüsü, İblis'in ve şeytanlarının, mutasavvıfların saklı kibirlerine ve duygusal zaaflarına; rüyada yahut hayal aleminde hitap ederek etkilemeleridir.
Elbette bugün şeytanlar, insanları nasıl "ruh, melek, uzaylı" diye kontrol altına alıp-yönlendiriyorlarsa; geçmişte de "melek, peygamberler veya Peygamberimizin sahabelerinin ruhları" olarak kendilerini takdim ederek, mutasavvıflara vahyetmişlerdir. Allah'ın koruduğu "Kur'an Kaynağı"nı bozamayacakları için; her türlü batini anlamları; zırva yorumları ve tefsirleri, özellikle hastalıklı zihinlere bu yolla enjekte etmişlerdir.
"TASAVVUF FELSEFESİ": KAYNAKLARI
Yukarıda "tasavvuf felsefesi"nin kaynaklarını üç kategoride toplamıştık. Bunlar:
1) "Madde-canlılar ve evren" konusundaki bilgi eksikliği; yani o günün mutasavvıflarının "bugünkü bilgi"den mahrum olması.
2) Antik ve Yahudi toplumlarının "fizik ve meta fizik felsefeleri"nin, mutasavvıflar üzerindeki etkileri. Haktan sapmış bu antik toplumlar, hem "bugünün pozitif bilimler"den mahrumdu, hem de "İblis hizbi"nin saptırıcı etkileriyle beslenmişti.
3) "İblis ve hizbi"nin, mutasavvıfları, "rüya" ve "vizyonlar"la doğrudan etkileyerek; onların kibirlerini, ya da sahte alçak gönüllülüklerini besleyerek; yücelik hayallerini ajite etmesi ve yönlendirmesidir.
Bu üç tesir kaynağından birincisi, üzerinde durulmayacak kadar aşikardır. Bu husus, yazının tamamında; "gerçeğin-doğrunun" ve "batılın-yalanın" ne olduğunun ortaya konmasıyla daha iyi anlaşılacaktır. İkinci ve üçüncü tesir kaynağı birbirleriyle ilişkilidir. Zira antik toplumları saptıran ve onlara "şeytani felsefe"yi yutturan İblis, aynı oyunu İslam üzerinde de kurarak; İslam'ın içine "şirk kanalları" açmıştır. Dolayısıyla bu iki madde birlikte de müteala edilebilir. Şimdilik biz, bu "üçüncü tesir kaynağı"yla da bağlantılı olan "ikinci tesir kaynağı"nı; yani "antik toplumların-felsefelerin", "tasavvuf felsefesi" üzerindeki belirleyici etkilerini gözden geçireceğiz ve başından beri ifade etmeye çalıştığımız "üçüncü tesir kaynağı"na ise daha sonraki bölümlerde ışık tutacağız:
tasavvuf, iki kaynaktan etkilenmiştir. Bunlar, "Hıristiyan ruhbanlığı" ve "Hint Budizmi" ve iran dır. tasavvuf, İslam'dan önce İran'da mevcuttu ve buraya da Hint'ten gelmişti.
gerçek anlamıyla tasavvuf ve tasavvufla ilgili marifet, hal, vecd ve zevkle ilgili düşünceler, bir yandan "Yeni Platonculuk"tan, öte yandan "Hint Budizmi"nden etkilenmiştir.
bu tesir kaynaklarını şöyle özetlenebilir:

"Tasavvuf felsefesi"nde hakim Yunan şahsiyeti Platon(Eflatun) değil, Aristo'dur. Ancak Araplar, Aristo'nun felsefesiyle ilgili ilk bilgilerini, "Yeni-Eflatuncu şarihler"den aldılar. Bundan dolayı, onların ilham aldığı sistem; Plotinus, Porphyry ve Proclus'un görüşleridir. Özellikle bu durum, Suriye ve Mısır'da böyleydi. Bu iki bölge, Yeni-Platoncular'ın, gnostiklerin ve Hıristiyan hareketlerin merkezi olduğu gibi, asırlar boyu "mistisizm ve panteizm"in de iki büyük merkezi olagelmiştir. Müslümanlar'ın, Yunan medeniyeti ile temasa geçtiği her yerde "Yeni-Eflatunculuk" ile karşılaştıklarını söylememiz isabetli bir görüştür. Nicholson, tasavvufun çekirdek oluşumuyla ilgili şu tespitleri yapar:
Kıpti veya Nevbi asıllı olan Zunnün, "Grek hikmeti"nin öğrencisi, hakim ve kimyacı olarak tanıtılır. Hayatında birçok kimse tarafından sapık olarak nitelendirilmiştir. "Tasavvuf"u, Zunnün el-Mısri ve onun öncüsü olan sufilere dayandırmak mümkündür. Şüphesiz "cezbe" ve "fenafillah" düşüncesi bu ilk sufilere hastı; ancak tasavvufun daha sonraki dönemlerinde hayati bir öneme sahip olan "fenafillah" görüşü, bu sufiler tarafından hiçbir yerde açıkça ifade edilmemiştir.
Bayezid el-Bestami, "kendinden geçme" anlamındaki "fenafillah" kelimesini kullanan ilk kişidir ve bu doktrinin kurucusu kabul edilebilir. "Fenafillah", en doğru olarak "kendinden geçme" şeklinde tercüme edilebilir. Buna göre "fenafillah", kötü niteliklerin ortadan kaldırılması ve "vahdeti vücut"cu anlamda, "Tanrı ile bir olmak" için tamamen kişisel varlığını yok etme ve kendinden geçme şeklinde açıklanabilir. "Fenafillah", şüphe götürmeyecek tarzda "Nirvana"nın; yani "Budizm"in etkisini göstermektedir. "Vahdeti vücut"daki "fena", "Vedanta" gibi Hint düşüncesine benzemektedir.
Bayezid, Sasaniler zamanında, İran'da hızlı bir şekilde yayılan "vahdeti vücut düşüncesi"ni, "tasavvuf"un içine sokmuştur. Eski hikmet (teosofi) eğilimleri, Yunan düşüncesinin bir özelliği olduğu gibi Hint ve İran kaynaklı olan "vahdeti vücut" da, "Doğu düşüncesi"nin bir eğilimidir.
Bayezid, Horosanlı'ydı ve dedesi Zerdüşt dinine mensup birisiydi. O, tasavvufi "fenafillah" doktrinini, Ebu Ali es-Sindi'den öğrenmiştir. Bayezid, Hint uygulaması olan nefesleri, kontrol etmeyi bilmekte ve bunu arifin, Allah'a ibadeti şeklinde tanımlamaktaydı.

Tasavvuf, ancak ondan nasibi olanların anlayabileceği bir kavram olup, kaal ile değil hal ile anlaşılır ve bilinir. Tasavvufu ve tasavvuf yoluna girenleri İslam dışı, biat ehli olarak görmek ve göstermek, bu masum insanlara çok büyük bir iftira ve bühtandır. Allah cümlemize hidayet nasip etsin.